Nasrettin Hoca, Akşehir'de kadılık vazifesi yapıyormuş. Bir gün, karşısına iki adam çıkmış. Birisi öteden beri cimriliği ile tanınmış bir aşçı, diğeri de, boynu bükük, zavallı, fakir bir adammış. Aşçı, hemen söze başlamış:
- "Hocam, ben bu adamdan davacıyım. Dükkanın önünde fasulye pişiriyordum. Tencerenin kenarından yemeğin buğusu çıkıyordu. Bu adam elinde somunla geldi. Kopardığı lokmaları yemeğin buğusuna tutup başladı atıştırmaya. Nihayet koca bir ekmeği bitirdi. Ondan fasulye buğusunun parasını istedim, vermedi."
Nasrettin Hoca, anlatılanları dikkatlice dinledikten sonra, fakir adama dönüp sormuş:
- "Doğru mu bunlar?"
Fakir adam cevap vermiş:
- "Evet, doğru."
Bunun üzerine Hoca, fakir adama demiş:
- "Öyleyse para kesesini çıkar bakalım."
Zavallı fakir adam, kadı efendiye karşı gelememiş. İçinde üç beş akçe bulunan para kesesini, Hoca'ya uzatmış. Hoca bu kez, aşçıyı yanına çağırmış. Keseyi aşçının kulağına yaklaştırarak, şıngırdatmaya başlamış. Sonra da aşçıya demiş:
- "Haydi bakalım, aldın işte alacağını."
Aşçı, şaşkınlık içinde, Hoca'ya sormuş:
- "Nasıl olur? Henüz paramı vermediniz ki."
Hoca, aşçıya cevap vermiş:
- "Fazla uzatma, yemeğin buğusunu satan, akçenin de sesini alır."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder